3 aug: Cairngorms

Deze ochtend worden we wakker met een staalblauwe hemel. Maar … op z’n Schots … een uurtje later komt er weer bewolking opzetten. We zijn het ondertussen al gewoon, het veranderlijke weer.

Deze voormiddag bezoeken we een rendierkudde, de “Cairngorms Reindeer Herd”. De herders nemen ons mee naar de bergflank waar de kudde verblijft. Het is te zeggen, een deel van de kudde. Hier zijn alle mannetjes samengebracht, jong en oud. De vrouwtjes en de kleintjes zitten verderop in de vrije natuur.

Wanneer we door het poortje van de wei stappen vormen we met alle mensen en de rendieren samen een kudde. We stappen gezamenlijk een eind verder de weide in. Netjes op een rijtje rendieren en mensen door elkaar.

Wanneer er toch een rendier ons voorbij wil steken in het rijtje, doet hij dat heel voorzichtig. Hij kantelt z’n hoofd een beetje zodat hij niet met z’n gewei tegen ons aan botst. Later horen we dat de geweien heel gevoelig zijn, dus ze willen er niet graag mee botsen.

Wanneer we aankomen op een grote weidevlakte houden we halt. We staan in één grote groep, dieren en mensen door elkaar.
De herders vertellen ons (in heel keurig en goed verstaanbaar Engels) over de rendieren: over hoe hun geweien in de winter afvallen en vanaf maart telkens weer helemaal opnieuw groeien, hoe de geweien bedekt zijn met een fragiele vacht om de geweien te laten groeien, hoe de dieren leven in een kudde waar de grootste het gezag draagt, hoe rustig en vredelievend deze dieren zijn, hoe hun poten een klikkend geluid maken om elkaar goed te kunnen horen. Soit… een hele uitleg.

Na de uitleg mogen we de dieren een handje eten geven. Lotte en ik krijgen een handvol eten en heel snel staat er een rendier te smullen uit onze handen. Wim trekt liever foto’s.

Wanneer ze merken dat er geen eten meer is, verspreiden de dieren zich een beetje in de wei. We hebben nu uitgebreid de kans om dicht bij de dieren te komen en (veel) foto’s te trekken. Je mag ze niet aanraken, maar de dieren hebben er helemaal geen probleem mee als je dicht bij hen komt staan.
Eentje (Winny) is wel heel aanhankelijk en komt een tijdje bij ons gezelschap staan.

Tijdens de tijd die we hebben voor de fotoshoot nemen de herders ook nog ruimschoots de tijd om op onze vragen te antwoorden. Zeer vriendelijke mensen.

Tegen de middag wandelen we terug naar beneden. Lotte haar gsm staat goed vol met foto’s van rendieren.

Na de middag waren we van plan om nog een wandeling te doen aan Cairn Gorm. De hoogste berg van het nationaal park. Maar eigenlijk hebben we niet heel veel fut. Wim en ik wandelen een stukje de berg op, maar we keren na een half uurtje terug naar de auto.

De rest van de middag wordt een chill-momentje. We kijken naar de Olympische wegrit, en gaan in de late namiddag nog even naar het dorpje voor een (korte) boswandeling tot aan de rivier Spey. Maar we hadden ons even miskeken op de afstand. Er stond op een bord dat de wandeling 3 mijlen is, maar we hadden dit geïnterpreteerd als kilometer. Stoem… terug aan de auto hebben we dus 4,5km gestapt.

Vanavond ruimen we de bungalow weer op, morgen vertrekken we naar onze laatste verblijfplaats. Er staat weer een rit van 300km op het programma. Op tijd gaan slapen dus.