11 mei: Aiguilles de Bavella

Onder het motto “soms moet je uw grenzen opzoeken” kiezen we vandaag voor een wandeling waarvan we weten dat ze zwaar zal zijn.

De Aiguilles de Bavella vormen een indrukwekkende rotsformatie met steile scherpe pieken. Ze worden ook de Dolomieten van Corsica genoemd.

We maken er een rondwandeling van 11km en 769 hoogtemeter die algemeen wordt omschreven als “zware wandeling”.

De wandeling begint met een klim van 2,5 km waarin we 650 meter zullen stijgen. Dat is 26% gemiddeld stijgingspercentage en dat is toch behoorlijk veel. De wandelpad gaat over een grote rotsflank. Dus het is klimmen en klauteren van de ene grote steen naar de andere. Zeker voor mijn kleine beentjes zijn de stenen soms te groot en is het regelmatig op handen en knieën te doen. We doen er uiteindelijk 3 uur over om boven te geraken. Dat is eigenlijk veel te traag, maar we hebben het toch maar gedaan.

Boven aan de top, aan een geweldig indrukwekkende rotswand lunchen we. Maar de inspanning heeft al mijn eetlust weggenomen. Dus van eten komt niet veel in huis. Het is ondertussen al 13.30u en we moeten nog 10km wandelen. Als dat maar goed komt.

De afdaling gaat even steil weer naar beneden. Dus ook over de afdaling doen we wel een tijdje. Eens beneden gaat de wandeling verder langs een glooiende bospad. Leuk stappen in een bos vol lage begroeiing met veel bloemen, maar voor de vergezichten moet je het hier niet zoeken.
De bospad gaat kilometers lang licht glooiend met af en toe wat geklauter. Wat ons opvalt is dat je hier in de bossen heel vaak een koekoek hoort. Het zijn er niet veel, maar als je er ene hoort dan hoor je hem kilometers ver.

Het einde van de wandeling (“het boeket” zoals onze Zwitserse wandelvrienden het zo mooi omschreven vandaag) is nog een pittige klim van een 150m terug naar de parking. Pfff… mijn energie is weg, helemaal leeg en uitgeput kom ik aan de auto. Voor Wim ging het allemaal gemakkelijker, hoewel ook Wim z’n spieren de inspanning voelen.

Om 18.30u zijn we pas terug aan de auto. Na een wandeling van maar liefst 8u staat er uiteindelijk 12,87km op mijn gps met 810 meter klimmen. Deze moeilijkheidsgraad van wandelingen is dus duidelijk een beetje te veel. Om je grenzen te leren kennen, moet je af en toe er ook eens over durven gaan, toch?

We rijden met de auto nog een dik uur terug naar het hotel over hele bochtige wegen. Er is letterlijk geen meter rechte weg.

Gelukkig hebben we voor vanavond een tafeltje in het restaurant van het hotel geboekt. Nu nog wandelen naar het oude stadje zou echt niet meer gaan. We genieten van een heerlijk diner, en dat maakt al weeral heel veel goed na de inspanning van vandaag.

Ik vrees alleen dat we morgen behoorlijk stijf zullen zijn. Gelukkig is het morgen een rustige auto-dag, want we verhuizen naar Ajaccio.